Αχ! Αυτοί οι καλικάντζαροι

Αγνή Στρουμπούλη

ΚΑΠΟΤΕ
Ο παππούς μου ο Αργύρης, όταν ήτανε μικρός…. Βέβαια αυτό μου φαίνεται περίεργο, γιατί εγώ πιστεύω ότι οι μεγάλοι γεννηθήκανε μεγάλοι. Για τον παππού μου, όμως, μπορώ να κάνω μια εξαίρεση γιατί, όταν με κοιτάζει, νομίζω πως όλος ο ουρανός σκύβει και με αγκαλιάζει. Αυτός λοιπόν ο παππούς μου είπε πως όταν ήτανε μικρός είχε δει καλικάντζαρους!
-Ναι, παππού; Και πως είναι; Και τι σου κάνανε; Και δεν φοβόσουνα;… Κι ένα σωρό ερωτήσεις που βγήκαν απ’ το στόμα μου σαν βιαστικά σπουργιτάκια, πριν προλάβω να τις σκεφτώ καλά καλά.
-Α! Αργυρούλα, λέει ο παππούς, στάσου, ένα ένα, θα στα πω όλα! Μην τρέχεις…
Ο παππούς μου είναι πολύ πονηρούλης. Κάθε απόγευμα, φορούσαμε τα πανωφόρια μας και, αφού ανηφορίζαμε το λόφο που είναι κόντα στο σπίτι, καθόμαστε σ’ ένα παγκάκι, πάντα το ίδιο, ο παππούς βαριανάσαινε για λίγη ώρα και μετά, όταν ησύχαζε, δε μιλούσε. Κοίταζε κάπου μακριά σαν να περίμενε κάτι, σαν να έψαχνε να διακρίνει κάτι που θα έβλεπε μονάχα αυτός και σιωπούσε…
Στο τέλος έχανα την υπομονή μου και του έλεγα, σχεδόν φώναζα:
-Παππού, θα μου πεις για τους καλικάντζαρους;
Χαμογέλαγε κάτω από τα μουστάκια του, σπίθιζε το πρόσωπό – κι εγώ το ‘βλεπα, όσο κι αν έκανα πως κοιτάω ίσια μπροστά – κι αφού δρόσιζε τα χείλη του, άρχιζε.
-Κάποτε …
Δεκαεφτά απογεύματα, δεκαεφτά ιστορίες. Τις μετρούσα με τα δάχτυλά μου χωμένα στην τσέπη του παλτού μου. Ποτέ δεν υποχώρησε, όσο κι αν τον παρακαλούσα να μου πει κι άλλη.
-Αύριο, έλεγε, θα ‘ρθούμε πάλι στο παγκάκι μας και τότε θα σου πω…
Κάποτε ήταν, τώρα είναι;
Α. Στρουμπούλη